خداحافظ همین حالا

برای یک وبلاگ نویس ترک وبلاگ مثل مرگ میمونه و مثل از دست دادن عزیز . بعد یه مدت انگار خونه ات می شه . انگار جزیی از وجودت می شه . 

و رسیدن به جایی که وبلاگتو ببندی یا دیگه نوش ننویسی درست مثل این میونه که بخوابی بیدار شی و یه فراموشی محض بگیری و دیگه هیچی از خودت از خانواده ات از چیزی که بودی یادت نیاد. 

 منم تصمیم به ترک اینجا گرفتم . 

تصمیم گرفتم وبلاگمو ۲ تا کنم یکی واسه روزانه هام و یکی هم برای حرف هایی که به قول نبات گاهی نوک ذهنمون گیر می کنند . 

اینجا رو حذف نمی کنم تا اگه اگه اگه یه وقت خواستم بتونم برگردم . 

اما اون ۲ تا وبلاگم جای این جا رو قطعا پر می کنند. 

دوستانی که شمارمو دارن sms بدن . اونایی که وبلاگ دارن واسه همین پست نظر بزارن و اونایی که ایمیل دارن به این ایمیل {[e-mail]} ایمیل بزنن تا آدرس وبلاگ جدیدمو براشون بفرستم .  

با عرض پوزش اینکار برای اینه که فقط دوستای خوبم آدرسمو داشته باشن و به نوعی خوبا از مزاحمین جدا و الک بشن .  

معلوم نیست کی برگردم اینجا . شاید همین فردا. شاید هفته دیگه . شاید سال دیگه و شاید هم هیچوقت . وبلاگ اول مثل عشق اول میمونه و هیچوقت فراموش نمیشه . پس شاید برگردم . 

خلاصه اگه آدرس های جدیدمو خواستین گفتم چیکار کنید . 

با تک تک ذره های وجودم یه عده اتونو دوست دارم . جدی می گم.