god

    نیـمه شـب بـود و غمـی تـازه نفـس    

     ره خـوابــم زد و مـــانــدم بــیــدار   

     ریــخــت از پــرتـو لــرزنـده شـمــع    

     ســایـــه دسـتــه گلـی بـــر دیـوار     

      هـمـه گـل بود ولی روح نداشـت         

      سایـه‌ای مـضـطـرب و لــرزان بود     

      چهره‌ای سرد و غم انگیز و سیاه     

       گــویـیـا مــرده ء سـرگــردان بـــود       

        شمع خاموش شد از تـنـدی بـاد          

        اثــر از ســایــه بـــر دیــوار نـمــانـد      

          کس نپرسید کجا رفت ؟ که بود ؟        

           کــه دمـی چـنـد در ایـنـجا گذرانـد       

             ایــن منـم خستـه درین کلبه تنگ      

              جسم درمانده‌ام از روح جـداست     

           مــن اگــر سایــه ء خـویـشم یـا رب    

       روح آواره مـن کـیـست ؟ کجاست ؟