مهندسی

می دونی خیلی دوستت داشتم .  

چون میدونم از بین اون همه آدم هم تو منو بیشتر دوست داشتی . نمی دونم به خاطر خلق و خوی بودنت بود که یه دختر تپل و سفید رو دوست داشته باشی یا به خاطر این بود که توی اون جمع من همیشه نفر اول برات بودم . چه تویه چیزایی که یادمون می دادی چه توی نظم و احترام . 

از دوم دبیرستان باهات بودم تا آخر پیش دانشگاهی .  

دلم برات تنگ شده ... خیلی ... هیچ وقت یادم نمیره وقتی توی فوق العاده ایی که برامون گذاشتی و ما میخواستیم بپیچیم به بچه ها می گفتی ببینن نظر من چیه و وقتی من میگفتم آقای مهندسی بریم؟ می گفتی ها؟ خوشحالی ؟ برو خونه ناهار بخور ... 

هیچ وقت یادم نمیره توی جشنی که برای اعضای گروه کوهنوردیت و بچه های دبیرستان غیر انتفاعیت گرفته بودی و من و بچه ها اومدیم منو صدا کردی یه گوشه و بهم گفتی تو از همه دخترای اینجا خوشگل تر شدی... 

تا شنیدم پریدم عکستو پیدا کردمو نگاه کردمو و گریه کردم. 

میدونی ؟ حالا تقریبا ۳ سال از آخرین باری که دیدمت می گذره و تو الان توی بدترین شرایط به سر میبری . با وجود همه ناباوری ها سرطان گرفتی و حتی شیمی درمانی روت جواب نداد و الان شندیم جیگرت آب آورده و این اصلا خبر خوبی نیست ... 

 برای سلامتیت از ته دل دعا میکنم و به جرات میتونم بگم تو بهتریم معلم دوره دبیرستانم بودی اینقدر خوب بودی که دوست داشتم بغلت کنم و ببوسمت . 

همیشه آدمای خوب زود میرن ... اما دعا میکنم تو بمونی بالای سر دخترات و همه بچه های مدرسه ات که حالا بزرگ شدن و برای خودشون خانوم هایی شدن .